Lindi Eijsker ging voor de Vriendenkrant in gesprek met productiecoördinator Sanne van Loenen over de jaarlijkse locatiepuzzel voor Oerol festival.
Dit artikel word je aangeboden door de Vrienden van Oerol.
Van haar eerste tot negende levensjaar woonde Sanne op Terschelling, waarna ze met haar ouders meeverhuisde naar Amsterdam. Zomervakanties bleven echter standaard de bestemming Terschelling houden. In 2019 kreeg het eiland voor haar een nieuwe betekenis: stage lopen bij Oerol. Na haar afstuderen werd Sanne van Loenen in 2022 onderdeel van het team. Benieuwd hoe het nu met haar gaat. Ik heb een videogesprek met Sanne en zie achter haar de vertrouwde Oerol-posters van voorgaande jaren opdoemen. ‘Schijnt de zon op Terschelling ook?’ vraag ik. Dat blijkt zo te zijn. Een goede voorbode.
Winterse werkweken op Terschelling
‘Is het druk op kantoor?’ vraag ik. Sanne vertelt me dat het vandaag wel meevalt. ‘Op de drukste dagen, dinsdag en woensdag, denk ik soms: wow, begint het festival al bijna? Dat is heel gezellig. Al is het ook lekker als het aan het einde van de week rustiger is, dan krijg ik wat meer gedaan.’ Ze vervolgt: ‘We zijn met relatief veel mensen deze winter, omdat er al veel parttime- en jaarrondmedewerkers zijn, onder wie ikzelf! Sinds afgelopen oktober werk ik vier dagen per week op Terschelling, terwijl ik voorgaande jaren pas in april fulltime aan de slag ging.’
Dit is voor Sanne dus de eerste keer dat ze zo vroeg in het jaar werkt aan de productie van het festival. Sanne: ‘Ondanks het feit dat het in de lente een stuk gezelliger is op het eiland, vind ik het fijn om nu al op kantoor te zijn. Ik kan makkelijker even bij locatie-eigenaren langs, een bakje koffie drinken. Dat bevalt heel goed!’
Van projectbasis naar lange spanningsboog
‘En, heb je al zin in Oerol 2025?’ vraag ik Sanne enthousiast. Ik krijg een net zo enthousiast antwoord terug: ‘Ja, heel erg! Voorheen was het bij productie zo dat Anne [Anne van Dooren, hoofd productie] in deze periode in haar eentje aan het werk was met wat hulp van collega’s die een paar dagen werkten. Ik ben nu beschikbaar om haar te ondersteunen. Ineens heb ik een heel lange spanningsboog, terwijl ik altijd gewend was om op projectbasis te werken.’
‘Dat is zeker wel even schakelen voor je!’ stel ik. Sanne knikt instemmend. ‘Zeker, maar ik vind het heel leuk. Voorheen was het vanaf april echt gáán, in tweeënhalve maand het hele festival neerzetten. Nu hebben we tijd en aandacht om stil te staan bij waarom we dingen doen zoals we ze doen en of we ze beter kunnen doen.’ Toch is de druk er niet minder op geworden. ‘We leggen de lat steeds hoger bij Oerol’, zegt Sanne lachend. ‘Het is niet zo dat we gewoon herhalen wat we vorig jaar hebben gedaan, we blijven continu nieuwe dingen verzinnen. Hopelijk gaan we richting het festival zien dat processen efficiënter verlopen doordat we nu al veel voorwerk doen.’
Meer ruimte voor dialoog
Wat Sanne vooral opvalt nu ze eerder aan de slag is, is de tijd die ze heeft voor het onderhouden van contact met locatie-eigenaren. Sanne: ‘Voorheen kwamen we in april met een concrete vraag om bij iemand in de schuur of het weiland een voorstelling te spelen. Nu zijn de eerste gesprekken al in de herfst begonnen. Zo hebben we ruim de tijd om te vragen of het hen vorig jaar is bevallen en of ze het weer zien zitten. Het is echt een dialoog geworden. Dat was al langer een wens binnen de productieafdeling. Nu ik een flink aantal extra dagen heb gekregen, kunnen Anne en ik dat realiseren.’
Naast alle gesprekken en ongetwijfeld vele bakjes koffie is Sanne bezig met de praktische kant van productie. Sanne: ‘We zijn ook met veel algemene dingen bezig, zoals zorgen dat er een offerte komt voor tribunes of een vergunning. Thijs (Thijs Weijland, programmeur muziek & straattheater) werkt nu aan de straattheaterprogrammering. Ik kijk productioneel mee; denk aan een blokkenschema en financiële afspraken maken. Daarnaast heb ik nu de ruimte om vragen van gezelschappen uit te zoeken. Willen ze weten hoe groot een locatie is, dan ga ik dat voor ze opmeten. Ook maak ik foto’s en filmpjes voor internationale gezelschappen die niet zomaar naar het eiland kunnen komen. Ik help ze graag!’
Tijd voor de grote puzzel
‘Wat staat vandaag bovenaan je takenlijstje?’ vraag ik nieuwsgierig. Sanne kijkt geconcentreerd naar haar scherm. ‘We leggen nu een laatste hand aan “de wie komt waar te spelen”-puzzel’, antwoordt ze. ‘Sorry, wat voor puzzel?’ vraag ik verbaasd. Sanne weet het me gelukkig haarfijn uit te leggen. ‘Tijdens locatiebezoeken gaan we met gezelschappen rond de tafel en denken we mee over een geschikte locatie. Vervolgens gaan we in de Oerol-bus samen het eiland over om de locaties te bekijken. Op basis van dit bezoek sturen ze ons een top drie. Soms hebben meerdere gezelschappen dezelfde voorkeur, dan moet een groep naar hun tweede keuze. Dat gaat natuurlijk altijd in overleg, omdat de locatie inhoudelijk bij het verhaal van de voorstelling moet passen.’
‘Dat zijn soms best pittige gesprekken’, vervolgt Sanne. ‘Dat kan ik me voorstellen’, antwoord ik. ‘Als ik een monoloog zou schrijven over de Brandaris, wil ik die ook het liefst boven op de Brandaris spelen!’ grap ik. Sanne lacht. ‘Ja, wij willen ook het beste voor elke voorstelling. Tegelijkertijd houden we rekening met het grotere geheel. Zo is de spreiding van speellocaties niet alleen nodig om geluidsoverlast te voorkomen, maar vooral ook omdat we het hele eiland bij het festival willen betrekken. Oerol betekent tenslotte “overal”! Ook is de natuur een belangrijke factor. We blijven altijd in gesprek met Staatsbosbeheer, wat heel fijn is.’ ‘Over natuur gesproken,’ voeg ik toe, ‘het zou super zijn als het dit jaar niet zou regenen.’ Sanne zucht.
Magische momenten
‘Heb je een voorstelling waar je naar uitkijkt?’ Sanne: ‘Ik ben héél benieuwd naar de voorstelling van Joost Oomen en De Poezieboys.’ ‘Aha, die komen dus weer!’ antwoord ik triomfantelijk. Kijk eens aan, heb ik tóch iets weten los te peuteren. Sanne: ‘Ja, die komen weer! Op een heel toffe locatie waar ze alle ruimte hebben voor hun grootste ideeën en abstracte stijl.’ ‘Maar wacht, de locatiepuzzel is toch nog niet af?’ vraag ik. ‘Nou ja, ik weet al welke locatie ze krijgen, alleen zij nog niet’ lacht Sanne.
Afsluitend vraag ik naar haar favoriete plek op Terschelling. Het blijft even stil. Ze vindt die vraag lastig, omdat het eiland voor haar verschillende betekenissen heeft. Als kind was het haar thuis, vervolgens was het haar favoriete vakantiebestemming en nu is het haar ‘werkeiland’. Sanne: ‘Als ik ga fietsen of wandelen, kom ik onvermijdelijk langs speellocaties. Dan gaat mijn hoofd toch weer malen: waar gaan we die Dixie neerzetten, hoe moet het met die container en kan de shovel daar wel doorheen?’
Ze vervolgt lachend dat haar collega Iemke (Iemke Lurvink, productiecoördinator) alle speellocaties op West doet, dus dat ze fietsend naar West door de duinen en het bos wél ongestoord kan genieten. ‘Dan denk ik altijd: wow, dit is eigenlijk zó’n mooie plek! Het eiland verliest dus nooit helemaal zijn magie, zelfs niet als je er veel voor je werk bent. ‘Er zijn altijd momenten dat het je overvalt’, vertelt ze. ‘Gister liep ik na het werk even de polder in, de dijk over, met de ondergaande zon. Dan besef je weer hoe prachtig het hier is.’
Tekst: Lindi Eijsker
